Kimse Çok Sevmiyor

Günaydın Dostlar,

İş hayatımız boyunca hepimiz sevmediğimiz birçok işi yapmak zorunda kalıyoruz. Makamınız ne olursa olsun herkes bu durumdan payını alıyor. Şirketin birinde CEO veya yönetim kurulu başkanı olan bir kişi, hiç mi sevmediği işleri yapmıyor? İnanın yapıyorlar.

Devlet başkanları bile bu durumdan muaf değiller. Onlar da çok sevmeseler de birçok iş yapıyorlar. Belki de hepimizden çok. Yaptıkları binlerce işin ve verdikleri kararların hepsi çok mu keyifli zannediyorsunuz.

Çarşamba sabahı sevgili kardeşlerim Olcay ve Şükrü ile bu tip konulardan konuşurken söz döndü dolaştı Fenerbahçeli Palkas’a geldi. Pelkas ortada oynamayı çok seviyor ve en başarılı olduğu yer de orası ama taktik gereği veya ihtiyaçlar gereği bazen sol tarafa da konabiliyor.

Ben de sol tarafta çok başarılı olamadığını düşünüyorum ama oraya konduğu zaman elinden geleni de yapmıyor. Hemen keyfi kaçıyor. Çok beğenmediğin bir iş olabilir ama en azından bir çaba göster. İş hayatında hangimize soruyorlar “Bu işi sever misin?” diye.

Ben bütün iş hayatım boyunca verimsiz işleri yapmayı çok sevemedim. Yılda iki tane sunum hazırlayıp beş tane toplantı yapan şirketler var, diğer yanda da sunum ve toplantı için yaşayan şirketler de var. Hepsine bir şekilde ayak uydurup istenenleri yapmanız gerekiyor. Kimseye “Ben bu işi çok da sevmiyorum.” diyemezsiniz.

Çok sevmeyebilirsiniz ama bu devirde yaptığınız iş değil, o işi nasıl sattığınız daha önemli. Yerleri süpürüp pırıl pırıl yapsanız da “Ben yerleri tertemiz yaptım.” diye her ortamda yaygara yapmazsanız çoğu kişinin haberi bile olmaz.

Yerinde oynatılmayan futbolcunun hemen tadı kaçıyor. Ofislerde, fabrikalarda, oralarda, buralarda çalışan bizler ne yapalım. Her çalışanın gününün bir bölümü çok da sevmediği işleri yaparak geçiyordur. Üstelik sporcuların aldığı paranın binde birini de almadan yapıyorlar bu işleri. İşyerlerinde tek dert işlerin yapılmasıdır. İşleri yaparken mutlu olup olmadığınız genellikle ikinci planda kalır, hatta üçüncü planda kalır.

Profesör doktorların ihtiyaç anında hastaların altını temizlediğini gördüm. Eminim onlar da çok mutlu olmuyorlardır. İhtiyaç anında masanızın büyüklüğünün çok bir anlamı kalmıyor.

Amerika’da ilk işe başladığımda çalıştığım şirket, bizi ‘Gerektiğinde herkes her işi yapabilir.’ kültürüyle yetiştirdi. Müşterilerin araçlarına mobilya yüklemekten tutun da bitmek bilmez depo satışlarına kadar her işi yaptık. Böyle bir kültürle büyüdüğüm için bana hiçbir iş zor gelmez. Masam ne kadar büyük olursa olsun; gerektiğinde Excell tablolarını da hazırlarım, gece yarılarına kadar sevkiyatları da organize edebilirim. Sistemdeki on binlerce kodu düzelttiğim de vardır.

Kimsenin çok fazla iş seçme şansı yok. Hepimiz sokaktaki gerçeklerin karşımıza çıkarttığı işleri yapmak zorundayız. ‘Bu benim işim değil.’ düşünce tarzı kendinizi mutsuz etmekten başka bir işe yaramaz. Zaten çalıştığı şirketi kendi şirketi gibi gören bir kişi bu tip düşünceler içine girmez. Kendi şirketiniz olsa hiç çekinmeden hepsini yapacaktınız.

Tabii bu durumların ille de iş yerlerinde olması gerekmiyor. Evde yaptığımız işleri düşünün. Evdeki işlerin hepsini çok severek mi yapıyoruz? Ben süper ev temizlerim ama ütü yapmaktan nefret ederim. Sürekli evde çalışan insanlar da sevmeseler de yaptıkları her işin hakkını vermeye çalışıyor. Herkes elinden gelen en iyi yemeği yapmaya çalışır, kimse “Ben aşçı değilim, bu durumdan çok mutsuzum, bugün de yağını koymayayım.” demez.

Bu devirde her şey gittikçe zorlaşıyor. Para kazanma rekabeti her gün artıyor. Ancak minik farklılıkları yaratabilen ve değişimlere ayak uydurabilen şirketler ayakta kalabilecek. İş seçerek değil, bu minik farklılıkları yaratarak çalıştığımız işyerlerinin para kazanabilmesini sağlamalıyız. Son elli yılda yaptıklarımızla önümüzdeki elli yılda yol alamayız.

Sağlıklı kalın, mutlu kalın…