Dostlarım Var Benim...

Günaydın dostlar…

Sizlerin de bildiği gibi mide ağrısı şeklinde başlayan süreç (zaten hep böyle başlarmış), cumartesi sabahı erken saatlerde apandisit ameliyatı olmamla son buldu.

 

İlk defa hastanede yatan ve ilk defa ameliyat olan Emin için de değişik bir tecrübe oldu. Ne demişler “her şeyin bir ilki var”… Her ne kadar güzel anılarımız olmayan bir hastane olsa da eve en yakın tam teşekküllü hastane olarak yine oraya gitmek zorunda kaldık. Sağ olsunlar her açıdan da çok iyi baktılar. Negatif olan kaybettiklerimizin o hastane ile anılan süreçleri, yoksa Allah var hastanedeki benim tecrübem her anlamda dörtdörtlük.

Bu sabah bir şeyler yazabileceğimi düşünmüyordum ama yine duramadım. Dostlarım, “artık orada yaşadıklarını yazarsın” diyorlar, bende sabah bilgisayarın başına oturduğumda kesin yazarım diyorum.

Bu bir sabah yazısı değil, bu bir teşekkür yazısı. Hastanede ilk defa kalan bir insan olarak, orada kalırken aranıp, soruluyor olmanın ne kadar önemli olduğunu anladım. Başka türlü zaman geçmez orda. Telefonla konuşurken, Facebook’a cevap verirken, WhatsUp yazarken filan vakit bir şekilde geçiyor.

Ben yatağını, yastığını arayan bir insan değilim, dünyanın her yerinde de uyudum ama nedense hastanede pek uyuyamadım. Hiçbir gece 2 saatten fazla uyuyamadım. Ağrım, sızımda olmamasına rağmen yine de uyuyamadım. Sabaha kadar izlemediğim program kalmadı.

Neden biraz zor oldu? Çünkü benim apandisit patlamamış ama etrafa epeyce bir sızıntı yapmış. (Doktorlar en az 10 gündür sızıntı yaptığını düşünüyorlar)  O nedenledir ki, normalde yarım saat bile sürmeyen ameliyat 2 saat sürdü.

Pul biriktirdiğim dönemler vardı. Oyuncak tren biriktirdiğimi de bütün dostlarım bilirler ama ben en çok dost biriktirmişim. Her zaman ki gibi rekor seviyede şımartıldım ve ilgi gördüm. Herkese tek tek isimlerini yazarak teşekkür etmek isterim ama birilerini kesin unuturum.

Bu süreçte arayan, soran, yazan, çizen, ziyarete gelen, çiçek yollayan, bunların hepsini defalarca yapan, bütün dostlara çok teşekkür ediyorum. Çok uzaklardan gelenlerden tutunda, uyuyamıyorum diye gece yarısına kadar başımda bekleyenlere, kendi hastalığını unutup bana gelenlere kadar her türlü dostluğu gördüm.

Beklenmedik süreçte, başta her işimle ilgilenen Duygu olmak üzere hepinize ayrı, ayrı çok teşekkür ediyorum. Bu dünyada etrafında dostlarının olduğunu bilmekten daha güzel bir duygu yok…

Evet, hastane iyiydi, güzeldi ama Allah hiç birimizi ne hasta, ne de ziyaretçi olarak hastanelere gitmek zorunda bırakmasın.

Hepiniz sağlıklı kalın…