Cem Becel

Günaydın Dostlar,

Bazı insanlar kocaman bir kalple doğarlar. Göğüs kafeslerine sığmayan o kocaman kalp, onları hep birilerine yardım etmek zorundaymışlar gibi hissettirir. Her şeyleriyle sıkıntıda olanın yanında olmak onlar için bir yaşam şeklidir.

Coca-Cola’nın Dudullu’daki Ofisi'ne taşındığımız ilk yıllarda, merdivenlerden yukarı çıkarken iki kişiye rastlamıştık. Yanımda kim vardı hatırlamıyorum ama bize satış bölümüne nasıl gideceklerini sordular.

Satış ofisi, Dudullu Ofis'te gidebileceğiniz en uzak noktadır ve yol üzerinde de kart okuyuculu kapılardan filan geçmeniz gerekir. Açıkçası onları oraya götürmeye üşendik. “Siz şimdi şuradan kafeteryaya doğru gidin.” diye anlatıyorduk ki birden sıcak bakışlı, samimi gülüşlü bir genç adam belirdi.

Aldı gelenleri, satış ofisinin kapısına kadar götürdü. “Kimdir bu kişi?” diye sorduğumda "Cem Becel" dediler. İşte benim iyi kalpli, yardım sever, güler yüzlü Cem Becel İle tanışma anım o andır. Hiç üşenmeden onları labirent gibi bir ortamda gidecekleri yere kadar götürmüştü.

Gölcük depremi yaşandığında şaşkınlık ve üzüntü içinde tam olarak ne yapacağımızı bilemiyorduk. Oraya gidip bir şeylere yardım mı etsek yoksa buradan bir şeyler mi yapmaya çalışsak diye çelişki içindeydik.

"Sahadaki arkadaşlarımız oraya gitmenizi istemiyorlar, buradan yardımcı olmanızı istiyorlar." diye bir bilgi geldi. Sahadaki arkadaşın yönlendirmelerine göre biz de bazen Coca-Cola bünyesinden, bazen de beraber çalıştığımız tedarikçilerimizin yardımıyla ihtiyaçları karşılamaya çalıştık. Arkadaş arıyordu, “Çok acele fanila, külot, ihtiyacı var.”diyordu, biz de hemen bize üniforma tedarik eden firmalardan rica ediyorduk, onlar da anında yardımcı oluyorlardı.

Birçok konuda bu süreç böyle sürdü, gitti. Elimizden geldiği kadar Gölcük’teki arkadaştan gelen bilgilerle yaşanan trajediye yardımcı olmaya çalıştık. “Biz de gelelim mi?” diye sorduğumuzda “Sakın gelmeyin.” demişti. Daha sonraki sohbetlerimizde gelmeyin dememin iki nedeni vardı, “Birincisi orası herkesin kaldırabileceği bir ortam değildi, ikincisi de siz bulunduğunuz yerde ihtiyaçları karşılayarak daha çok yardımcı oluyordunuz.” diye izah etmişti.

Gölcük’te, Sakarya’da, orada, burada canla, başla çalışan bizim “sahadaki arkadaş” Cem Becel’den başkası değildi. İçindeki arzular her zaman olduğu gibi onu yine ihtiyaç ortamının göbeğine götürmüştü.

İstanbul’da çalıştığı yıllarda, beraber çalıştığı elemanlara söz verdiği zammın daha sonra üst yönetim tarafından kabul görmemesinden dolayı farkı cebinden ödemeye kalkan kocaman yürekli bir insandı. Detaylarını hatırlamıyorum ama bu davranışı yüzünden işini kaybetme senaryosu ile karşı karşıya kalmış bile olabilir. Her zaman kalpten çıkan değerlerin ön planda olduğu çok farklı bir insandı.

Bu zamansız haber beni çok sarstı. Bir müddet, bir şekilde yanlış bir bilgi gelmiştir diye düşündüm. Bu kadar erken olamazdı. Daha dün sosyal platformlarda resim paylaşıyordu.

Cem, deyince benim aklıma gelen; her zaman alçak gönüllü, insancıl, yardım sever davranışlar olmuştur. Bu sabah buralara yazmaya çalıştığım her üç konuda da tema hep aynıdır. Her zaman saygılı olmuş ve hep mütevazı kalmıştır. Ulaştığı yüksek pozisyonlar hiçbir zaman kocaman kalbi kadar yüksek olamamışlardır.

Üzgünüz be Cem. Tabii Allah’ın takdiriyle pazarlık yapmıyoruz ama yine de çok üzgünüz, çok şaşkınız. “İyiler her zaman erken gider.” sözünü zaten ezberledik. Bir kere daha senin teyit etmene gerek yoktu.

Sen bu dünyadan bir iz bırakarak gittin. Mekânın cennet olsun güzel kardeşim.

Sağlıklı kalın, mutlu kalın…