Tenis

Günaydın Dostlar,

Tenis oynamasam da izlemeyi ve takip etmeyi çok seviyorum. Çocukluğumuzda ve gençliğimizde hep masa tenisi oynardık. Bir türlü masalardan kortlara terfi edemedik. Ankara’da bir iki tane tenis kulübü vardı ama babamın bizi oralara üye yaptığını gözümün önüne bile getiremiyorum.

Tenisi sevdiğim kadar hızlı yaşamlarını da çok seviyorum. Sosyal platformlarda birçoğunu takip ediyorum. Onların sürekli seyahat eden ve sürekli antrenman yapan yaşam şekli bana çok ilginç geliyor.

Yılın ilk haftalarında Uzak Doğu’da ve Avusturalya’da başlayan turnuvalar, daha sonra Orta Doğu’daki turnuvalarla devam ediyor. Yaza doğru olay Avrupa’ya taşınıyor ve bu arada da Paris ve Londra’da iki büyük turnuva oynanıyor. Sonbaharda da Amerika turnuvaları başlıyor ve yıl böylece tamamlanıyor.

Bazı turnuvalara katılmak zorunlu olsa da genelde tenisçiler hangi turnuvalara katılacaklarını kendileri belirliyorlar ve o turnuvadaki talebe göre oynayıp oynayamayacakları belli oluyor. Katılanlar her turnuvada ilerledikleri seviyeye ve turnuvanın büyüklüğüne göre puan kazanıyorlar. Turnuvaların kendine göre bir puan sistemi olduğu için öncelik puanı yüksek olan oyuncularda oluyor.

Benim hedeflerim arasında da dünyanın bir yerinde bir turnuva izlemek vardı ama bu ekonomik koşullarda çok da mümkün gözükmüyor. Turnuvalara gidemesem de maçları televizyon da ve internette çok sıkı takip ediyorum.

Tenisçilerin çalışmaları inanılmaz. İzlerken bile insanı yoruyor. Hiç boş vakitleri yok. Ya seyahat ediyorlar ya da çalışıyorlar. Ara sıra da yemek yiyorlar. Vücutları artık bir makine gibi olduğu için tatlı, tuzlu her şeyi yiyorlar.

Bütün bu üst sıralardaki oyuncular arasında Anadolu çocukları var mı? Maalesef yok. Çağla Büyükakçay bir ara ilk 100’e girmişti ama şu anda ilk 250 arasında bile değil. Bu konular ne zaman gündeme gelse şöyle bir yorum yapılıyor. “Bu şekilde bir çalışmayı uzun yıllar devam ettirmek bizim yapımıza çok uygun değil.” Diyelim ki bizler rahat insanlarız, ilk on içerisinde iki adet tenisçisi olan (hem kadın hem de erkek) Yunanlılar rahat değil mi?

Bu argüman yürümezse bu sefer de “Onların büyük sponsorları var.” deniliyor. Şu anda dünya sıralamasında beşinci sırada bulunan oyuncu Tunuslu. O Tunus’ta kendine sponsor buluyor da biz koskoca Türkiye’de bulamıyor muyuz? Ayrıca ben Enka gibi birçok kuruluşun bu işe yıllardır destek olduğunu biliyorum.

Bu da olmayınca “Doğu Avrupa’da herkes tenis oynuyor, o yüzden de çok fazla yıldız o coğrafyadan çıkıyor.” tezi ortaya atılıyor. Doğru, bu konuda hemfikiriz ama şu anda dünya sıralamasında 63. sırada olan oyuncu Mısırlı. Mısır’da herkes tenis mi oynuyor yoksa halkın tenise özel bir merakı mı var?

Bütün hayatımız futbolla geçse de artık diğer branşlara da yatırım yapmalıyız. Bütün bu ülkelerden dünya çapında tenisçiler çıkabiliyorsa bizim ülkemizden de çıkar. Sadece futbol sahası yapmakla bir yere varamayız, tenis kortları yaygınlaştırılmalı ve herkesin kolayca oynayabileceği bir hale gelmeli.

Tenis, zenginlerin veya zengin ülkelerin sporudur fobimizden artık kurtulmamız gerekiyor. Oynayacak tek yer para verip de üye olacağınız kulüpler olursa “Oxford vardı da biz mi oynamadık?” derler haklı olarak. Raketi eline alan oynamaya başlamalı.

Anadolu çocukları Avrupa’da doğunca futbol yıldızı oluyorlar, Türkiye’de yılda üç tane çıkmıyor. Sizce aradaki fark nedir?

Sağlıklı kalın, mutlu kalın…