Son zamanlarda her Cuma sabahı bir yerlere gitmek adet oldu. Bu güzel Cuma sabahında da, bir Ankara Depoya uğrayalım ve bakalım herkesin keyfi yerinde mi?
Hatırlayacağınız gibi Ankara Fabrikaya ziyarete
gitmiştim ama Ankara’da bir tek fabrika yok ki, bir de depo var. Oraya kadar
gitmişken depoya uğramadan dönmek olmaz. Seyahatimi planlarken ertesi günü de
Ankara depoya ayırmıştım.
O zamanki depo, eski İstanbul yolu üzerinde, şehre
oldukça yakın bir yerdeydi. Her sabah, şehir içi dağıtım yapan kamyonlar, bu
depodan Ankara sokaklarına dağılırlardı. Ben her zamanki gibi erkenden
damladığım için, henüz kamyonlar çıkmamıştı ama depodan sorumlu arkadaş
oradaydı. Anlayacağınız fabrikadaki gibi tek başıma kalmamıştım.
Beraberce kamyonların çıkışını bekledikten sonra,
ambarın köşesindeki mütevazı ofise girdik ve arkadaşın ilk sözü, “Çay içeriz
değil mi ağabey?” oldu. Bir gün evvel fabrikada ne çay, ne kahve vermeyen bayanı
düşündüğünüz zaman, bu teklif biraz sürpriz oldu. Hava soğuk, ambarın içi de
soğuk, dolayısıyla ambarın içindeki ofis de soğuk. Uyduruk bir ısıtıcı var ama
hiçbir işe yaramıyor. Bu kadar soğuk bir ortamda çay iyi gider vallahi.
Ambar turundan sonra odaya döner dönmez, yine çaylar
geldi. Hava soğuk, Allah var, çay da iyi gidiyor. İkinci çaylar da içildi ve
ambarcı arkadaşla beraber bahçeyi dolaşmaya başladık. Bahçe soğutucular ve
diğer pazarlama malzemeleri ile doluydu. Hepsi güzel istiflenmiş ve üstleri
brandalarla örtülmüştü. Bahçe turumuz, havanın soğuk olmasına rağmen, ambar
turumuzdan daha uzun sürdü.
Bahçe dönüşü ne mi oldu? Tabi ki çaylar geldi. Hava
soğuk, üşüdük bir çay içeriz artık. Çayları içtikten sonra kalan zamanımızı,
ambarda kullandıkları formların ve oluşturdukları raporların üzerinden geçerek
tamamladık ve ofislerin içindeki küçük kafeteryaya gittik. Dağıtım
ambarlarında, kamyonlar gittikten sonra ofislerde pek kimse kalmıyor. Satış
bölümünden birkaç kişi, bir iki finansçı ve ambarda kalanlar ve birkaç arkadaş
daha. Hepsini toplasanız 30 etmez.
Ambar gezildi, bahçe gezildi, kâğıt kürek işlerine bakıldı ve işler bitti. Benim dönüş uçağım 7.00 de, bu da demek oluyor ki, en az saat 5.00’e kadar buradayım. Sabahtan beri benle ilgilenen arkadaş biraz da sıkılarak yanıma geldi ve “Ağabey ambarda işler bitti, kamyonlar da 3.00’e, 4.00’e kadar gelmez” dedi. Ben de “Eee” deyince, “Biz de aradaki bu boş zamanı her gün bahçede maç yaparak geçiriyoruz” dedi.
Biraz şaşırsam da bozuntuya vermedim. Hemen minyatür
kaleler getirildi, takımlar belirlendi ve başlamak üzereyken aralarından biri
elinde bir düdükle gelip, “Ağabey sen de hakem olur musun?” diye sordu. Aldım
düdüğü, başlattım maçı. 1,5 saate yakın bir süre, soğuk havada kıran kırana maç
yaptılar. Hangi takım kazandı hatırlamıyorum ama bana hiç itiraz eden olmadı.
Maç sonu bizimkiler soyunup döküldüler ve yeniden
CCI’cı oldular. "Soğukta üşüdük artık bir çay içeriz değil mi ağabey?" deyince,
"İçeriz vallahi gerçekten de üşüdük" diye cevap verdim.
Kamyonların dönüşü, geri gelen mallar, filan derken
yavaş yavaş Emin’in dönme vakti geldi. Sevgili ambarcı kardeşim elinde çaylarla
geldi. İyi oldu, bugün pek de çay içememiştik! Son çaylar da içildi, rahmetli
Yaser Arafat gibi sarılmalar yapıldı ve depodan ayrıldım.
Bir gün önce fabrikada uykusunu alamamış bayandan
bir gram çay alamazken ertesi gün depoda çaya boğulduk. Hayatta böyle bir
filmdir işte, bugünkü karelerin yokluğu, sizi yarınki karelerin bolluğu için
umutsuzluğa sürüklemesin…Sağlıklı kalın, mutlu kalın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder