Organizasyon İşini Ben Hallederim

Günaydın Dostlar,

“Organizasyon işini ben hallederim.” diyorsun ama halledemezsin be güzel kardeşim! Bu coğrafyada kimse bu işi halledemez. Kimse organizasyon yapmaya niyetlenmez, genelde de yapana da yardımcı olmaz. Düğün, yemek, toplantı hiç fark etmez; hepsinde durum aynıdır.

Her birimiz ayrı bir şark kurnazı olan bizler, senin doğru dürüst bir organizasyon yapmana hayatta izin vermeyiz.

Hayatımın çok uzun bir bölümü Amerika’da geçtiği için doğal olarak böyle bir konu gündeme geldiğinde hemen Amerika’daki durumu düşünüyorum, orada bu işler nasıl yürüyordu diye.

 

Bu organizasyon işi Amerika’da nasıl mı yürüyor? Hemen anlatayım. İnsanları davet edersin, ne kadar önceden davet etmiş olursan ol, onlar da o gün müsaitlerse ve de gelmek istiyorlarsa “Tamam, ben geliyorum.” derler, takvimlerine işlerler ve davet günü kafalarına saksı düşmediği müddetçe de gelirler. Kesinlikle bir daha aramana veya onların seni aramasına gerek yoktur. “Gün yaklaştıkça tekrar konuşuruz.” gibi bir muhabbet de yoktur. Sen de gideceğiniz mekânı ayarlarsın, katılımcı sayısını bildirirsin ve olay biter. Allah göstermesin bir sağlık sorunu filan çıkarsa da onu da zaten hemen bildirirler.

Amerika böyle. Peki, bizim güzel ülkemizde bu iş nasıl yürüyor?
 
İnsanları ararsın ve daha toplantı gününe çok zaman varsa “Ağabey ben şimdi yirmi gün önceden nereden bileyim müsait olup olmayacağımı.” derler. “Dolu musun o gün?” dersin, “Yok değilim de her an her şey olabilir.” der. Onun burada kastettiği “her şey” hastalık durumu filan değil. Demek istiyor ki daha iyi bir toplantı, yemek bir şey çıkabilir; ben neden şimdiden yirmi gün önceden taahhüt altına gireyim. Kurnaz milletiz ya her türlü seçeneği açık tutacak.
 

Bir başka grup “Belli olmaz.” der. Burada da yine zihniyet yukarıdaki ile aynıdır. Neden şimdi bu günden kısmetimi kapatayım? Belki beni üç aydır yemeğe davet etmesini beklediğim adam/kadın yemeğe çağırabilir, sonra bu tarafı son anda iptal etmek zorunda kalırım, o yüzden açık bir kapı bırakayım.
 
Bazıları da “Ben doluyum gelemem.” der ama bu kesinlikle gelmeyeceği anlamına gelmez. Bizde bir de “Kim geliyor?” muhabbeti olduğu için kimin geldiğine bağlı olarak planlar her an değişebilir. “Eski okul arkadaşları cuma akşamı buluşuyoruz.” dersin, adamın ilk lafı “Kim geliyor?” olur. Daha kimin geleceğini öğrenmeden cevap vermek için erkendir. Kimin geldiğini bilmeden gidersen yanında oturmakla havanın kaçacağı veya küs olduğun insanlarla baş başa kalabilirsin. Her zaman böyle başkaları ile alakalı bir yaşam tarzımız olduğu için kimin gelip gelmeyeceği çok önemlidir bizim için. Buluşup gidelim de tanımadığımız veya istemediğimiz insanların yanına oturmayalım taktiği de çok kullanılan yaygın bir taktiktir. Genelde ikinci rakılar bitene kadar da kimse masadaki yerini pek değiştirmez.

Bazıları hiç cevap vermez. En havalı grup bunlardır. Organizasyonu cevap verecek kadar bile değerli bulmayanlar bu gruba girerler.

Şimdi yirmi gün önceden bu ülkede kimseden net bir cevap alamayacağını biliyorsun ya bu sefer de buluşmaya üç beş gün kala ararsın ve “Ağabey son dakikada mı aranır?” cevabı alırsın. “Bütün planlar yapılmış, son dakikada ben aranıyorum.” diye bir de sitem yersin.
 

Tabii bu arada şöyle de bir durum var ki ne “Geleceğim.” diyenin geleceğine inanabilirsin ne de “Gelmeyeceğim.” diyenin gelmeyeceğine. Buluşma günü yaklaştıkça insanları tekrar tekrar arayıp yeniden teyit alman gerekir. On gün önce sana “Geleceğim.” diyen birisi, çoktan konuyu unutmuş bile olabilir. Bütün bu tekrar tekrar sormalarına rağmen büyük gün geldiğinde yine de her şey olabilir. Sana on üç saat önce “Geleceğim.” demiş olan insanlar büyük bir rahatlıkla gelmeyebilirler. Mekâna söylediğin sayının yarısı geldiği için rezil de olabilirsin, söylediğinin iki misli de gelebilir. Bu gibi nedenlerden dolayı (Anadolu Yakası’nda hiç duymadım ama) İstanbul Beyoğlu’ndaki bazı meyhaneler önceden parayı havale etmeden rezervasyon yapmıyorlar. Bazıları da gelmeyen sandalyelerin parasını isteyebiliyorlar.
 
Amerika’da yaşarken birçok Amerikalının ve dört beş bizim arkadaşın katılacağı organizasyonlar yapmaya çalışırdık ve Amerikalılar bize “Siz Türkler anlaşın, biz ne gün, nereye derseniz oraya geliriz.” derlerdi. Dört beş Anadolu çocuğunu organize etmek, yüzlerce Amerikalıyı organize etmekten daha zordu. Bizde bir de “Ben oraya gitmem ağabey.” veya “Ali gelirse ben gelmem ağabey.” muhabbeti çok yaygındır. Mekân beğenmeyiz, insan beğenmeyiz. Bir yerde beş altı tane bizden insan varsa kesin en az iki tanesi birbirine küstür.

Biraz daha sorumluluk sahibi olan insanlarımız, konuyu da unutmamışlarsa saat 20.00’deki buluşma için saat 19.50’de arayıp “Ben gelmiyorum.” diyorlar ve de tamam ben görevimi yaptım, gelemeyeceğimi bildirdim rahatlığıyla yaşamlarına devam ediyorlar. İyi güzel de o saatteki bir bildirim sanki biraz geç oluyor gibi.

Bir de İstanbul’a özel, korkunç trafikte kıçını kaldırıp dışarı çıkmak istememe sendromu var. İnsanlar gitmek istiyor ama son anda trafiği, şunu, bunu düşündükçe keyifleri kaçıyor. Şimdi bu havada, bu trafikte dışarı çıkılmaz duygusu ağır basmaya başlıyor.

Diyeceksiniz ki “Organizasyon şirketleri bu işi nasıl yapıyor?”. Onlar genelde firmalarla çalıştığı için (firmanın gücüne göre) organizasyona birkaç gün kala firmalardan kesin rakam istiyorlar ve katılım o rakamın altında da olsa paralarını alıyorlar.

Bu işlerden çok canı yanmış ve de mekânlarda gelen ve gelmeyen insanlardan ötürü çok rezil olmuş bir insan olarak Emin, bu işlere artık hayatta bulaşmıyor. Mekânın, şunun, bunun çok önemli olmadığını anlayıp birazcık daha planlı, programlı yaşamayı öğrenebildiğimiz gün, her şey daha güzel olacak. Organizasyon işi zahmetli bir iştir. Bu işi yapanlara yardımcı olup beş yüz kere kıçımızda koşturmadan net cevaplar vermeliyiz. Günümüz insanının artık beş günlük, on günlük planlar yapabiliyor olması lazım diye düşünüyorum.

Bu sabah bütün haftasını planlamış kaç kişi var acaba aramızda?

Sağlıklı kalın, mutlu kalın…